कविता

यस्तै हो भने
एक सय चार वर्ष, राणाले देश चलाए
आफ्नो ढुकुटी भरे, जनता नाङा बनाए
तीस बर्ष पञ्चे आए, ती अघाए
त्यसपछि ऊ आयो, सबै आए ।
तिमी जङ्लमै थियौ , भन्यौ-
ती सब फटाहा हुन,
देश मैले चलाउनु पर्छ,
जनतालाई फकायौ,
तिम्रो मुक्तिदाता मै हो भनेर,
हो त , तिमीलाई पनि चुनेर पठाए,
समय कुद्दै गयो, तिमी पनि
धेरै दिन सिटमा बस्न सकेनौ,
तिमीले भनेऊ- फेरी हाम्लाई लखटे,
अहिले फेरि उनीहरु छन, देश चलाउनमा
उहिले पञ्चायत कालमा ति पनि
त्यसै भनेर आएका थिए ,
वाचा गरेर, अर्कै काम गर्नु,
जनता मर्न दिएर, आफू मोटाउनु,
सबैले यही देखे, यही सिके
प्रजातन्त्र,लोकतन्त्र,गणतन्त्र
गजब गर्यौ, सब आफ्नै तन्त्र बनायौ,
नत्र त अलिकति तिम्रा पालामा
जाजरकोटमा झाडापखालाको
औषधिपुगेको हुनुपर्ने हो ,
देशको सिमाना मिचिदा,
तिमीलाई पनि छटपटी हुनुपर्ने हो ,
झगडा गर्नमा , भागबण्डा लगाउनमा
आफ्ना, पराइ छुट्याउनमा
ब्यस्त रह्यौ काम भन्दा कुरानै फलाक्यौ,
यस्तै हो भने किन मान्छे मार्नु
जनतालाई दु:ख दिनु
के क्रान्तिका कुरा गर्नु,
अबबाट आऊ सबै
आफू खाने कुरा गरौं,
छोरा नभए छोरी खुवाऔँ,
जनता मरे के भो,
देश त्यही सत्ता चलाउनु न हो ।
पातकीहरुले!