गीत (अब मलाई रम्न देऊ)

धेरै भयो एकान्तमा अब मलाई रम्न देऊ,
थोपा-थोपा शीत बनि अब मलाई झर्न देऊ।

कर्कलाको पातमा जीवन टल्पलएझैं लाग्छ,
लिनु-दिनु यहाँ के छ शन्तिनै भए पुग्छ।

चिप्लेटिमा प्रीत साँट्दै खोला उर्ली बगेकैछ,
बर्षा वा हिउँद किन सुख-दु:ख सहेकैछ।

नभाँछ त्यो कोपिलालाई; सुन्दर फूल बन्छ,
पाप होइन, पूण्य सोच यो मनले भन्छ।

पराइको डाह गरी आफ्नो आत्मा किन मार्छौ,
शिशिरको पातझैं किन ओइली झर्छौ।

नाता जोडी भाईचाराको, नदी तर्ने पुल बन ,
धुवाँ-धूलो मयल झार्ने, सफा-स्वच्छ मूल बन ।।